دیدگاههای جدید درمورد مقاومت به انسولین و تولید داروهای بهتر برای دیابت

 بر طبق مقاله ی منتشر شده در مجله ی Molecular and Cellular Biolagy (oct, 2011) دانشمندان یک قدم به سمت تولید داروهای جدیدی که بتواند دیابت را بهتر کنترل کند، نزدیک تر شدند.

دیابت 26 میلیون نفر را درآمریکا تحت تأثیر قرار داده است. این در حالی است که 79 میلیون نفر به پیش دیابت مبتلا می باشند به عبارت دیگر یک نفر از هر سه آمریکایی به این بیماری مبتلا هستند. دیابت سبب افزایش خطر ابتلا به بیماری قلبی و سکته ( به میزان 4 برابر) می شود. بیماری دیابت یکی از علل نابینایی میان بزرگسالان است همچنین یکی از عوامل اصلی از دست رفتن کلیه ها می باشد.

در تحقیقات اولیه که 4 سال قبل توسط گروه دیگری از محققین انجام گردید، نشان داده شد که با دادن دارویی به نام myriocin به حیوانات آزمایشگاهی می توان حساسیت به انسولین را بهبود داد . در افراد مبتلا به دیابت وضعیتی وجود دارد که به آن مقاومت به انسولین می گویند که موجب کاهش توانایی این افراد در استفاده از قند خون می شود. در نتیجه میزان قند در خون افزایش یافته و سبب تخریب رگهای خونی و ایجاد عوارض بسیار زیاد این بیماری می شود.

در مطالعه ی مذکور که به سرپرستی دکتر M.Aerts از دانشگاه آمستردام انجام شد، دانشمندان متوجه شدند ترکیبی به نام Ceramide  در بدن کاهش می یابد. این ترکیب که در غشاء سلولهای سیستم گردش خون وجود دارد بنظر می رسد مسئول حساسیت به انسولین است.

 در تحقیق اخیر که توسط xian-cheng jiang  با استفاده از روش های ژنتیکی برای تایید نتایج تحقیق اول انجام گردید، شواهد بسیار مستدلی بدست آمد که نقش سرآمید را در ایجاد حساسیت به انسولین نفی می کرد اما مشخص گردید که ترکیب غشایی دیگری بنام اسفینگومیلین در ایجاد حساسیت به انسولین احتمالاً نقش دارد.

سرآمید سوبسترای مرحله ی آخر از 5 مرحله ی پیاپی تولید اسفینگومیلین است در این مرحله آنزیمی به نام اسفینگومیلین سنتاز 2(SMS2) سبب شکسته شدن سرآمید و تولید اسفینگومیلین می شود . اولین آنزیم در این مسیر سرین پالمیتویل ترانسفراز (SPT) نام دارد. برای اثبات این فرضیه که سرآمید در تنظیم حساسیت به انسولین نقش دارد، محققین در هر مرحله یکی از آنزیم های فوق را در موش خاموش کردند و به بررسی نتایج آن پرداختند.

آنها فرض کردند که با خاموش کردن آنزیم اول در مسیر آبشاری سنتز اسفینگومیلین ، مقدار سرآمید کاهش می یابد در حالی که چنانچه آنزیم آخر در مسیر اسفینگومیلین خاموش شود، مقدار سرآمید افزایش می یابد زیرا آنزیمی که سرآمید را برای تولید اسفینگومیلین استفاده می کرد، از کار افتاده است. بنابراین ، در موشهایی که آنزیم پالمیتویل تراسفراز خاموش شده است حساسیت به انسولین باید بیشتر باشد، در حالیکه در موشهایی که آنزیم اسفینگومیلین سنتاز(SMS) از کار افتاده است باید حساسیت به انسولین کاهش نشان دهد. اما در کمال تعجب تغییر در غلظت سرآمید هیچ تأثیری بر حساسیت به انسولین که در هر گروه بالا بود، نداشت.

محققین به نتایج ارزشمندی برای تولید داروی بهبود دهنده ی دیابت دست یافتند، سمیت بالای داروی Myriocin سبب می شود که نتوان از آن بعنوان دارو استفاده کرد، از سوی دیگر تمام تلاشها برای تغییر ماهیت سمی این دارو بدون نتیجه ماند. در حقیقت ریشه ی سمیت Myriocin در ممانعت از اولین آنزیم در مسیر بیوسنتز اسفینگومیلین است که بقیه ی واکنش های پایین دستی را تحت تأثیر قرار می دهد. دانشمندان دریافتند که خاموش نمودن آخرین آنزیم مسیر بیوسنتز اسفینگومیلین می تواند حساسیت به انسولین را افزایش دهد و این به آن معنی است که باید داروهایی ساخته شوند که هدفشان آنزیم آخر در این مسیر باشد، آنزیم SMS در حقیقت باعث می شود که بیوسنتز اسفینگومیلین بصورت طبیعی اتفاق افتد.

منبع: www.sciencedaily.com